Het Land van Lincei: 2e verhaal

2e schrijver: Rene van der Heijden

Zig

Zig in Het land van Lincei

De menselijk gestalte beweegt gracieus, bijna als een danser op het ritme van de avondbries, en laat een spoor van mysterie achter zich. Bea knippert een paar keer met haar ogen, alsof ze niet zeker weet of wat ze ziet echt is of een illusie. De lucht kleurt langzaam in alle mogelijke tinten van oranje en paars, terwijl de horizon vervaagt in een mengeling van licht en schaduw.

Het gestalte blijkt een jongensachtig meisje, of een meisjesachtige jongen. Bea kan het niet goed zien. In de laatste zonnestralen van de dag lijkt het alsof de figuur uit de ondergaande zon naar voren komt en het halfduister inloopt, een schim van herinnering die tot leven komt.

De figuur lijkt deel uit te maken van deze overgang van dag naar nacht, alsof het een brug vormt tussen het bekende en het onbekende. Terwijl Bea haar ogen probeert aan te passen aan het afnemende licht, kan ze de details van het gezicht en de kleding van de figuur nog steeds niet onderscheiden. Het geheel heeft iets ongrijpbaars, alsof het tegelijkertijd dichtbij en ver weg is, een levende paradox van het moment.

Zig: ik ben Zig. Wat brengt jou hier op dit late uur?

Bea kijkt Zig aan met een vragende blik, zoekend naar een antwoord in die mysterieuze ogen. De jeugdige Zig beschikt over ogen van een eeuwenoude ouderdom. Bea probeert dieper te kijken, hopend op antwoorden op haar vragen en misschien ook op een signaal van begrip, maar vindt zichzelf al snel verloren in de onpeilbare diepte van Zigs blik. Het is alsof ze in een oceaan van mysteries zwemt, met golven van vragen die haar overspoelen.

Bea heeft tijd nodig om te kunnen antwoorden. Ze moet haar onwetendheid overwinnen.

Bea: ik kom hier om te praten, om verhalen te horen denk ik. Geheimen. Misschien verhalen over een tijd die lang geleden lijkt en die we niet mogen vergeten.

De ogen van Zig lijken alles te bevatten wat Bea wil weten, maar tegelijkertijd houden ze alles verborgen. Elke keer als Bea denkt dat ze iets begrijpt, glijden de antwoorden weg, als zand tussen haar vingers. Zigs ogen zijn kalm en onverstoord, en toch suggereren ze een wereld van verhalen en ervaringen. Ze voelt een mix van

nieuwsgierigheid en verwarring, alsof ze de sleutel probeert te vinden tot een diep verborgen geheim.

Even verderop staat een houten bank onder een machtige eikenboom. De boom lijkt een eeuwenoude bewaker van wijsheden en verhalen te zijn. Zig wenkt haar en gaat zitten. Bea voelt zich aangetrokken tot de plek en gaat naast haar zitten op de bank. Cearuleum en de andere paarden grazen in de buurt van de bank.

Zig: Wat voor verhalen zijn dat? Vertel me er meer over.

Bea zucht, alsof ze een zware last van haar schouders laat glijden, en neemt een

moment om haar gedachten te ordenen.

Bea voelt een drang om in de ogen van Zig te blijven kijken, om de lagen van betekenis te doorgronden die in die ogen schuilen. De stilte tussen hen wordt bijna tastbaar, gevuld met de onuitgesproken vragen en antwoorden die in de lucht hangen. Ze weet dat deze ontmoeting belangrijk is, een kruispunt van hun paden, en ze is vastbesloten om de betekenis ervan te begrijpen, wat het ook mag kosten.

Bea: Ik weet het echt niet. Maar ik heb het idee dat ik niet de enige ben die het niet meer weet.

Zig knikt begrijpend. Zijn wijze ogen glinsteren jeugdig in het zwakke licht van de maan die door de bladeren van de eik filtert. Als ze zijn gezicht bekijkt lijkt hij ouder dan toen zij hem (of haar) een paar minuten geleden tegenkwam. Ze zegt er niets over.

Zig: Er was een tijd waarin mensen zelf beslissingen namen zonder dat een machine hen vertelde wat ze moesten doen. Mensen werkten met hun handen, creëerden kunst, muziek en literatuur zonder hulp van kunstmatige intelligentie. Ze ontmoetten elkaar persoonlijk, keken elkaar in de ogen en voelden echte connecties.

Bea voelt een siddering en ziet de kleuren weer vergelijkbaar met toen ze in het oog van de lynx stapte. Haar herinneringen lijken zich te hergroeperen, als puzzelstukjes die langzaam op hun plaats vallen.

Bea: Opeens herinner ik me weer hoe het was om naar de markt te gaan en met de verkopers te praten. Alles was zo levendig en echt.

Zig: Precies. Mensen hadden een natuurlijk ritme in hun leven, een verbinding met de natuur en elkaar. Ze leerden door te doen, door fouten te maken en daarvan te leren. Nu vertrouwen ze te veel op machines, verliezen ze hun vaardigheden en creativiteit.

Bea buigt haar hoofd en denkt na over wat zig heeft gezegd. Als ze opkijkt ziet ze dat Zig opnieuw ouder is geworden. Opnieuw zegt ze er niets over.

Bea: maar waarom is dat gebeurd dan?

Zig: het is triest hoeveel we hebben opgegeven voor gemak en efficiëntie. Het begon langzaam, bijna onmerkbaar. Eerst kwamen de landbouwwerktuigen, toen de stoommachines en tot slot de computers en smartphones. We dachten dat ze ons leven gemakkelijker zouden maken, en dat deden ze ook. Maar beetje bij beetje gaven we steeds meer van onze autonomie op. We vertrouwden op technologie voor alles: werk, communicatie, zelfs voor onze creativiteit. Mensen vergaten hoe het was om iets met hun eigen handen te maken, om echt verbinding te maken met elkaar.

Bea knikt langzaam, begrijpend wat Zig zegt.

Bea: Is het nu te laat dan?

Zig: Ik denk het niet! Er zijn nog steeds mensen zoals jij, die de vermogen ergens in zich hebben om zich herinneren hoe het was en die die herinneringen kunnen doorgeven. We moeten hen laten zien dat er een andere manier is, een meer authentieke manier om te leven.

Zig glimlacht, een warme en geruststellende glimlach van een ouder mens, die Bea moed geeft.

Zig: Ik herinner me de tijd voordat de machines alles overnamen. Ik was een timmerman. Ik maakte meubels met mijn eigen handen, uit hout dat ik zelf had uitgezocht. Elk stuk had een eigen verhaal, een eigen ziel. De voldoening die ik voelde als ik iets voltooide, kan geen enkele machine nabootsen.

Het gezicht van Zig is nu het rimpelige gezicht een ouder mens.

Bea: Wat voor werk deed je?Bea lijkt nu echt nieuwsgierig te worden. Met wie praat ze eigenlijk? Is dit het

geweten van de tijd? Hoe kan het zo zijn dat deze man (of vrouw) zo snel veroudert?

Zig: Ik was een timmerman. Ik maakte meubels met mijn eigen handen, uit hout dat ik zelf had uitgezocht. Elk stuk had een eigen verhaal, een eigen ziel. De voldoening die ik voelde als ik iets voltooide, kan geen enkele machine nabootsen.

Bea voelt opnieuw een siddering.

Bea: Ja, dat is zo belangrijk! We moeten die kennis en die waarden doorgeven. Zodat de volgende generaties niet vergeten wat het betekent om mens te zijn.

Bea wordt nu echt nieuwsgierig.

Zig: Precies. We moeten een balans vinden. We zijn onze spirituele en menselijke verbindingen kwijtgeraakt in een steeds meer gemachineerde wereld. Terwijl onze ware kracht en vreugde voortkomen uit onze capaciteit om te creëren, om authentiek te zijn en om diepgaande verbindingen met anderen aan te gaan. Door meditatie en zelfbewustzijn, kunnen we ons herinneren wat het betekent om mens te zijn en onze innerlijke harmonie herstellen. Technologie is niet slecht, maar we moeten het gebruiken als hulpmiddel, niet als vervanging voor ons menszijn. We moeten onze creativiteit, onze verbindingen, en onze autonomie herwinnen.

Bea kijkt naar de plek waar de zon net is ondergegaan en zucht tevreden. De lucht kleurt in prachtige schakeringen van oranje en paars, een laatste groet van de dag.

Bea: Dank je, Zig. Jouw inzichten, kennis en verhalen geven me hoop. De stem van Zig begint inmiddels te kraken. Hees en breekbaar.

Zig: En dat is alles wat we nodig hebben. Een beetje hoop en de wil om de wereld te herinneren aan wat echt belangrijk is.

Het laatste licht van de zon verdwijnt langzaam achter de horizon, en de nacht omhult hen in een stille, warme deken van sterrenlicht.

Zig pakt een stok van de grond en gebruikt die om als oud mens overeind te komen.

Zig: Kom, ga met mij mee naar ons dorp!

Bea voelt een opwelling van nieuwsgierigheid en enthousiasme. Ze staat op en volgt Zig, die haar langzaam en met gebogen rug door het stille bos leidt. Cearuleum loopt samen met de andere paarden mee. De maan werpt een zacht, zilveren licht op het pad, en de bomen lijken te fluisteren in de nachtelijke bries.

Zig: Ons dorp ligt niet ver van hier. Het is een plek waar mensen nog steeds geloven in het oude ritme van het leven. We werken met onze handen, delen verhalen rond het vuur en leven in harmonie met de natuur.

Bea: Dat klinkt als een paradijs. Ik kan niet wachten om het te zien.

Terwijl ze door het bos lopen, praat Zig verder over zijn herinneringen. Maar wie is hij? Bea wil zijn leeftijd vragen, maar durft dat niet. Heeft Cearuleum misschien een antwoord?

Het land van Lincei: 1e verhaal

Wat is er met de twintig schrijvers gebeurd na hun dappere sprong in het oog van de Lynx?

Ze zijn terechtgekomen in het land van hun verbeelding, in Het Land van Lincei.

Vanaf vandaag wordt er elke week één verhaal van hen gepubliceerd.

Ik ben benieuwd naar hun avonturen! Lees je mee?

(Er zijn 6 verschillende schrijversroutes. Alle routes beginnen met hetzelfde 1e verhaal)

1e schrijver: Sanna Bleiji

Bea

Bea in Het Land van Lincei

Een zoemend geluid boven mijn hoofd haalt me uit mijn diepe slaap. Ondanks het felle licht en de brandende hitte lukt het mij niet meteen om mijn ogen open te doen, laat staan mijn ledematen te bewegen. Ik voel mij totaal verlamd. Terwijl ik langzaam mijn ogen opendoe blijf ik nog even roerloos liggen.

Ik: “Waar ben ik? Ik zit helemaal onder het zand.”

Langzaam word ik mij gewaar van mijn omgeving. Ik ben wakker geworden naast een grote rotsformatie in the middle of no where. Zo ver ik kan kijken zie ik zand met her en der een paar struiken. Heel in de verte aan de horizon zie ik iets wat op een gebergte lijkt.

Ik: “Hoe ben ik hier terechtgekomen? Ik kan mij helemaal niets herinneren. Ben ik hier alleen?”

Ik besluit de omgeving te gaan verkennen. Bovendien heb ik vreselijke dorst en lijkt het mij geen verkeerd idee om eerst op zoek te gaan naar water.

Als ik opsta en uit de luwte van de rotsformatie vandaan kom, blaast de wind een lok haar in mijn gezicht; een lange glanzende lok gitzwart haar. Verbaasd voel ik eraan. “Is dat mijn haar?” Verschrikt voel ik aan mijn gezicht en wordt ik mij bewust van mijn lichaam, mijn handen en mijn kleren.

Ik: “Wie ben ik eigenlijk?”

Hier begint mijn reis door Terra Incognita op zoek naar water en naar antwoorden op mijn vragen. Om te voorkomen dat ik iets over het hoofd zie, doorzoek ik nog eens grondig de plek waar ik wakker ben geworden. Op het eerste gezicht kan ik niks ontdekken maar even later springt mij de rots in het oog waar ik naast heb geslapen. Er is iets ingekerfd door iemand. De inkervingen zijn grotendeels bedekt met zand. Pas als ik het zand er met mijn handen vanaf veeg, verschijnen de contouren van een soort katachtig dier. Als het dier in volle glorie zichtbaar wordt zie ik het, het is een lynx. Het dier komt mij bekend voor en naarmate ik langer naar de tekening blijf staren, voel ik mij draaierig worden. Voor een moment zie ik een draaikolk met allemaal felle kleuren waar ik naartoe gezogen wordt, maar net zo plotseling als de kleuren verschenen, verdwijnen ze ook weer.

De rots lijkt de ingang van een pad te markeren dat dwars door de rotsformatie leidt. Ik besluit het pad te volgen in de hoop meer rotstekeningen te ontdekken die mij de weg kunnen wijzen. Aan weerszijden worden de rotsen steeds hoger waardoor ik op een bepaald moment vrees dat ik mij op een doodlopend pad bevind. Mijn gevoel van paniek en claustrofobie is gelukkig van korte duur want na de bocht wordt de kloof ineens breder en veranderd het decor in een weids uitzicht over een weelderig groene vallei. Door de vallei stroomt een rivier met daarnaast een weideveld met een kudde paarden. Bij het zien van de rivier en de paarden slaak ik een zucht van opluchting. Eindelijk de kans om mijn dorst te lessen en nog fijner is het om te ontdekken dat ik hier niet helemaal alleen ben.

Als ik bij de rivier aankom, trek ik eerst mijn schoenen uit. Blauw fluwelen desert boots met groene veters. “Hoe ik eraan kom, mag Joost weten.” Voor het eerst ontdek ik mijn eigen voeten.

Ik: “Wat een grappige tenen heb ik eigenlijk..“

Voorzichtig stap ik in het ondiepe gedeelte van de snel stromende rivier. Heerlijk verkoelend. Aangezien ik geen fles of beker bij me draag om uit te drinken, vouw ik mijn handen tot een kommetje en schep ik het water uit de rivier.

Op dat moment zie ik de paarden weer. Ze hebben mij in het oog gekregen en zijn blijkbaar erg nieuwsgierig want ze beginnen meteen op me af te stappen. Naarmate ze dichterbij komen ontdek ik dat sommige paarden iets bij zich dragen dat met een koord om hun hals gebonden zit. Sommige dragen fluwelen zakjes en een van hen draagt een een koker om zijn hals.

Ze komen steeds dichterbij totdat ze in een halve cirkel om me heen staan alsof ze me iets te vertellen hebben. Ik ben gelukkig niet bang voor paarden. Het paard met de koker stapt naar voren en ik aai hem over zijn hals. Ik vermoed dat dit de leider van de kudde is.

Wat zou er in die koker zitten die hij om zijn hals draagt? Ik krijg het gevoel dat het de bedoeling is dat ik hem openmaak. De koker is versierd met prachtige steentjes in alle kleuren van de regenboog.

Voorzichtig draai ik de koker open en tover er een opgerold stuk papier uit. Ik vouw het open en ontdek dat het een routekaart is. Er glijdt ook een brief uit:

Welkom in het land van Lincei

Mijn complimenten voor het verzamelen van de moed die je nodig had om de sprong te wagen. Je nieuwsgierigheid naar het onbekende is kennelijk sterker dan je angst. Lincei heeft je ten slotte niet voor niets uitgekozen. Hij weet wie jij bent, ook al weet jij dit zelf nog niet. Lincei heeft een missie en heeft jou uitgenodigd om hem te helpen.

Lincei had al eerder het vermoeden maar ziet het nu heel duidelijk. We hebben te maken met een groot probleem: De mensen zijn vergeten wie ze zijn en waar ze vandaan komen. Als de herinneringen niet gauw terugkomen, slaapwandelen ze zo de afgrond in en zal de vergetelheid hen voorgoed opslokken.

Lincei hoopt de mensen wakker te kunnen schudden zodat de herinneringen weer terugkomen waaronder de herinnering aan hun band met de natuur. Deze verkeert momenteel in een erbarmelijke staat omdat de mensen zijn vergeten dat dit hun levensbron is. Je bent uitgenodigd om door het landschap van Lincei te reizen om inzichten te verzamelen en om ervoor te zorgen dat de mensen hun herinneringen weer terugkrijgen. Jij reist niet alleen. Er zullen nog anderen zijn die de sprong in het oog van Lincei durven te wagen. Zij zullen zich om de beurt bij je aansluiten. Samen vervolgen jullie de reis. Jullie hebben elkaar nodig, want alleen samen kunnen jullie ervoor zorgen dat de herinneringen weer terugkomen. De paarden van Lincei kennen de route en zullen jullie vergezellen tijdens de reis. Onderweg zullen verschillende dieren en andere entiteiten spontaan jullie pad kruizen. Let goed op want deze kunnen boodschappen, waarschuwingen of aanwijzingen bevatten. De Lynx is de kenner en bewaarder van alle oude, al lang vergeten geheimen. Hij beweegt zich vrij door tijd en ruimte en zoals jullie nu wel begrepen hebben reizen jullie dwars door zijn landschap. Nu kan ik mij voorstellen dat je graag wil weten wie je bent. Tijdens de reis zal je steeds meer over jezelf te weten komen, maar een ding kan het universum je alvast verklappen. En dat is je naam....Zoals je ziet heeft Caeruleum (het paard met de blauwe ogen) een zakje om zijn nek. Het is het zakje met het magische schrift. Grabbel er zonder te kijken 7 letters uit en daar zal je naam verschijnen...

Lincei wenst je een goede reis! PS: Bewaar deze brief goed zodat je reisgenoten hem op hun beurt ook kunnen lezen.

Ik: “Wat een raadselachtige brief.. Sprong in het oog van Lincei?“

Als ik aan het oog van Lincei denk komt er plotseling een herinnering uit mijn vorig leven bovendrijven. In mijn herinnering zie ik een groot katachtig dier. Het is een lynx die mijn pad kruist. We staan oog in oog. Op dat moment verschijnen de kleuren weer en voel ik de draaikolk weer.

Ik: “maar is dat dan waar ik mij nu bevind?” “In het oog van een Lynx?”

Het paard met de blauwe ogen stapt naar me toe. Ik aai hem over zijn neus.

Ik: “Caeruleum” was het toch?” “Ondanks het feit dat ik mijn eigen naam nog niet eens weet, is het aangenaam om kennis met u te maken”Ik haal het zakje van zijn hals en grabbel er 7 letters uit.Ik leg ze voor me neer in het gras.

Z...B...V...A...E...R...A...Als ik met de letters schuif zie ik verschillende namen verschijnen: Bea, Ezra, Reza, Reva..Bea betekent: Gezegende reiziger

Ik: “Bea”... “Dat is dus mijn naam!”

Nu stapt er een zwart/wit gevlekt paard op me af en gebaart me om op zijn rug te klimmen. Ook hij heeft iets aan een koord om zijn nek. Het is een drinkfles gevuld met water.

Bea: “Jullie hebben ook overal aan gedacht zeg.. Dus jij bent mijn kameraad de komende tijd? Ik heet Bea en wie ben jij..? Nou hopelijk kom ik daar nog achter tijdens deze reis.”

Ik klim op zijn rug en de kudde trekt verder langs de rivier in de richting van het woud. Het begint al donker te worden en ik vraag mij af waar we zullen overnachten want ik begin me al behoorlijk moe te voelen. De brief en de paarden zijn mijn enige houvast maar ondanks mijn blinde vertrouwen tast ik behoorlijk in het duister.

We sjokken verder totdat er een plotselinge windvlaag opsteekt. De paarden houden halt.Ik vraag mij af waarom de paarden zo plotseling stil blijven staan. Heel in de verte tekent zich in het maanlicht een gestalte van een mens af.

Ik zie de gestalte naderen en wacht gespannen af totdat ik de persoon beter kan zien.

Bea: “Hallo”... “Ik ben Bea en wie ben jij?"

Nacht van de Nacht

Een overvolle prullenbak die geleegd moest worden zorgde er die avond voor dat ik met tegenzin de koude donkere tuin instapte om vervolgens verrast te worden door een prachtige sterrenhemel die in een klap even al het dagelijkse in perspectief plaatste.

Wat een verademing....

Alleen vanuit het donker verschijnt de magie van een heldere sterrenhemel

Bij Orde & Chaos en Wild Unite staan alle activiteiten deze maand in het teken van de nacht en waarom het voor mens, dier en plant zo belangrijk is dat het s' nachts donker is.

https://nachtvandenacht.nl/natuur/

Afgelopen vrijdag hebben we s' avonds met een aantal leden van Wild Unite een wandeling gemaakt door de Schoorlse duinen onder begeleiding van de Nachtwaker georganiseerd Staatsbosbeheer. Het was een betoverende ervaring om de donkerte op die manier te ervaren.

https://www.staatsbosbeheer.nl/uit-in-de-natuur/nachtwaker-van-de-schoorlse-duinen

Een aantal weken geleden hebben een aantal leden van Wild Unite een uitstapje naar Artis gemaakt om tijdens de Nacht van de Nacht een wandeling door de in het duister gehulde dierentuin te wandelen. Tijdens die avond werden we middels een documentaire in het Planetarium geconfronteerd met de realiteit van onze lichtverslaving en de enorme impact die lichtvervuiling heeft op het leven en de gezondheid van mens, dier en plant. Zo had ik mij bijvoorbeeld nooit beseft dat er jaarlijks duizenden vogels massaal het loodje leggen doordat ze tijdens hun trektocht van koers raken enkel en alleen door de verlichting van olieplatforms. Hierdoor kunnen ze niet landen om uit te rusten en storten ze neer in zee.

Of straatverlichting in de vorm van lantaarnpalen die fungeren als gigantische stofzuigers die dagelijks miljarden insecten laten verdwijnen waardoor ook de vogels verdwijnen omdat die door het verdwijnen van de insecten niks meer te eten hebben. Dit heeft op zijn beurt ook weer vervelende gevolgen en wij mensen blijven zeker niet buiten schot.

Zo zijn er natuurlijk oneindig veel voorbeelden op te noemen van dingen die wij als mens veroorzaken zonder dat we voldoende stil staan bij de impact ervan op de natuur en het leven. Als we ons verdiepen dan kunnen we ons bewust worden van de impact die wij als mensen hebben op onze leefomgeving. Veel dingen zijn eenvoudig op te lossen en oplossingen liggen vaak voor de hand zoals bv. het dimmen van licht in dit geval maar dat kan alleen als we er met voldoende mensen bij stil staan. Docu:

The Dark Side of Bright Nights https://www.youtube.com/watch?v=OzkHi-hCBmg

Het goede nieuws is dus dat we er heel veel aan kunnen doen zowel op individueel niveau als op gezamenlijk niveau. Artis is hier in ieder geval al mee begonnen. Artis heeft als eerste dierentuin in Europa, drastische maatregelen genomen om de dieren tegen lichtvervuiling te beschermen door s' nachts alle lichten uit te doen. Voor deze inspanning heeft Artis dan ook een "Urban Night Sky Place" certificaat ontvangen.

Bij Wild Unite denken we na over hoe we kunnen bijdragen aan het beschermen van de nacht daarom heeft een aantal leden zich ingeschreven voor de online Opendag van de training Nachtwachter. Deze vindt plaats op 1 december om 19:30.

Aanmelden hiervoor kan via de volgende link:

https://nachtvandenacht.nl/nachtwachters/

Good Night!